تو اگر به هر نگاهی، ببری هزارها دل

نرسد بدان نگارا، که دلی نگاه داری

شهریار

توبه گیریم که بازست درش، سودش چیست؟

مـن کـه اقــرار نـدارم به پشیمـانی خویــش

حسین زحمتکش

با خـرابات نشیـنان ز کـرامات مَـلاف

هر سخن وقتی و هر نکته مکانی دارد

حافظ

سخت است پَیمبر شده باشی و ببینی

فرزند تو دین دگری داشته باشد...

حسین جنتی

مـرا با شمـع نسبت نیـسـت در سوز

که او شب سوزد و من در شب و روز

جامی

ساقیا سایه ابر است و بهار و لب جوی

من نگویم چه کن ار اهل دلی خود تو بگوی

حافظ

از جان، طمع بریدن آسان بـود و لیـکن

از دوستان جانی، مشکل توان بریدن

مبـادا ای طبیـب، بهــر عـلاج درد مــن کــوشی

که من در سایه ی این ناخوشی، حال خوشی دارم

زحمت چه می کشی پی درمان ما طبیب

ما به نمی شویم و، تو بدنام می شوی

در کاخ مجلل، خبر از عشق مجو

که سعادت همه در کلبه درویشان است

ن همرهان همراز من تنها توئی تنها بیا

یار مرا غار مرا عشق جگرخوار مرا

یار تویی غار تویی خواجه نگهدار مرا

نوح تویی روح تویی فاتح و مفتوح تویی

سینه مشروح تویی بر در اسرار مرا

نور تویی سور تویی دولت منصور تویی

مرغ که طور تویی خسته به منقار مرا

قطره تویی بحر تویی لطف تویی قهر تویی

قند تویی زهر تویی بیش میازار مرا

حجره خورشید تویی خانه ناهید تویی

روضهٔ امید تویی راه ده ای یار مرا

روز تویی روزه تویی حاصل دریوزه تویی

آب تویی کوزه تویی آب ده این بار مرا

دانه تویی دام تویی باده تویی جام تویی

پخته تویی خام تویی خام بمگذار مرا

این تن اگر کم تندی راه دلم کم زندی

راه شدی تا نبدی این همه گفتار مرا

تا   توانی    دفع   غم    از  خاطر غمناک کن     

                                                           در جهان گریاندن آسان است اشکی پاک کن

ملک الشعرای بهار...

گرچه چشمان تو جز در پی زیبایی نیست

دل بکن ! آینه اینقدر تماشایی نیست

حاصل خیره در آیینه شدن ها آیا

دو برابر شدن غصه تنهایی نیست ؟!

بی سبب تا لب دریا مکشان قایق را

قایق ات را بشکن! روح تو دریایی نیست

آه در آینه تنها کدرت خواهد کرد

آه! دیگر دمت ای دوست مسیحایی نیست

آنکه یک عمر به شوق تو در این کوچه نشست

حال وقتی به لب پنجره می آیی نیست

خواستم با غم عشقش بنویسم شعری

گفت: هر خواستنی عین توانایی نیست

خانه
اِ لیـــار    (جبار محمدی )
دیوان اشعار
غزال غزل
من آمدم
بر عرصه ی شعر و ادب از ترکمانچای آمـــدم
از پــا فتـــادم بارها؛ تــا بر سر پـــای آمــــدم
جوشـد هنر را چشمه ها، ازقلــب آذربـــایجان
من ازسر یک چشمه ای بر سان دریای آمـــدم
درملک کلک شهریار ازخـــاک پا کش زاده ام
گوید دلم بر گلشنش، الحق که بر جــای آمـدم
شاگردم اندر کوی او؛ از شعــر جویـــم بوی او
هرگز نگویم من براو، هم پای و همتــای آمـدم
من کی نهم پای سخن، بر جــای پای کلــک او
از شعر او در دفترم، این سان به غوغای آمـدم
برشهریاران شهـره بود این شهریار ملـــک دل
در فرقتش بر ملک دل، با سوز و ای وای آمـدم
های است وهوی اندر جهان؛ ازمدّعی درهرزمان
من بر جهانی اینچنین، بــی هوی و بی های آمدم
شعــری روان از دفتــرم، جاری شود برلوح دل
دل را به وجد آرد از آن؛ با نغمـه ی نای آمــدم
گر یاوه بافد مدّعـی؛ تا گــردش آرد مشتـــری
بر جنـگ حـرافان کنون، با نیزه ی رای آمـــدم
من گر چه الیــــارم ولی یـاری نمودم دست حق
چون طوطی از هند سخن، شیر و شکرخای آمدم
 

هر آنکس عاشق است از جان نترسد

يقيــــن از بند و از زنـــدان نترســـد

دل عـــاشـــــق بــود گــــرگ گرســـنـه

که گرگ از هی هی چوپان نترسد

** باباطاهر **

.

.

.

مکن کاری که پا بر ســـنگت آيو

جهان با ا ين فراخـی تنگت آيو  

چو فردا نامه خوانان نامه خونند

تو وينی نامه‌ی خود ننگت آيو

** باباطاهر **

هر آنکس عاشق است از جان نترسد

يقيــــن از بند و از زنـــدان نترســـد

دل عـــاشـــــق بــود گــــرگ گرســـنـه

که گرگ از هی هی چوپان نترسد

** باباطاهر **

.

.

.

مکن کاری که پا بر ســـنگت آيو

جهان با ا ين فراخـی تنگت آيو  

چو فردا نامه خوانان نامه خونند

تو وينی نامه‌ی خود ننگت آيو

** باباطاهر **