انشای برتر نهم

   موضوع انشا: اذان                                                     تاریخ جلسه انشا: سه شنبه 21 مهر 1394

علیرضا تاتی _کلاس نهم 2                                                           دبیر انشا: آقای شمس

     عصر یک روز تابستانی بود و خورشید پاورچین پاورچین آسمان روز را بدرود می گفت.

          ایلیا، حسابی سرگرم بازی با تلفن همراه جدیدی بود که پدر برای جایزه نمرات پایان ترمش برای او خریده بود. لذت بازی با تلفن همراه و شور و شوقی که ایلیا در آن هنگام برای نشان دادن تلفن همراه خود به سایر پسرخاله ها و حتی دوستان هم محله ای خود داشت وصف شدنی نبود. در آن لحظات لذت بخش ترین کار برای ایلیا بازی با تلفن همراهش بود.

         در اسنای بازی و هنگامی که او به کل محو پشت سر گذاشتن مراحل بازی بود ناگهان صدایی که از گلدسته های مسجد محله به گوش می رسید توجه او را جلب کرد. توکلت علی الحی الذی لا یموت... ندایی که فراخوان بندگی را به همگان اعلام می داشت و گویی در آن لحظات حتی خود خدا هم به انتظار نشسته بود برای تماشای بندگانی که به دعوتش لبیک گفته بودند و چگونه یک به یک به سوی خانه خدا روان می شدند.

     و ایلیا به یاد حرف های پدر می افتد که همیشه می گوید:« نماز راز و نیاز با معبود و گفتگو با برترین برترین هاست و اطاعتی سرشار از لذت و شیرینی». ولی به راستی میان آن همه لذتی که بازی کردن برایش به ارمغان می آورد، راز چه بود؟ نیاز چیست؟ اصلا منظور پدر کدام شیرینی و لذت است؟ مگر این کار جز سختی که به واسطه ی دل کندن از سرگرمی ها برایش داشت چیز دیگری هم....

    ایلیا که تازه اول راه بود و به تازگی به سن تکلیف رسیده بود، همچنان ذهنش مملو از سوالاتی بود که گاهی واقعا کلافه اش می کردند. اما ایلیا باید یاد می گرفت که چگونه در برابر خودش بایستد، او باید بزرگ می شد و می فهمید که باید بنده ای مؤدب و حرف گوش کن در برابر پروردگارش باشد. از این ها هم که گذشته هر دفعه که نمازهایش را سر وقت نمی خواند یا حتی نماز هایش قضا می شدند هر بار به خوبی   می توانست صدایی را که به او می گفت:«دیدی! دیدی باز هم شکست خوردی و این بار هم....» بشنود. و احساس شکست خوردگی که ایلیا چندان هم از آن خوشش نمی آمد.

    و سر انجام ایلیای قصه ما تصمیم خود را گرفت و بعد از وضو گرفتن برای خواندن نماز جماعتی که بعد ها خاطره ی شیرینی از آن روز برایش تداعی می کرد دوان دوان راهی مسجد محله شد.

                                                                                                                 پایان