اتشای برتر هشتم

چشم هایم را باز میکنم پاییز امده است و برگهای سبز درختان غرور خود را به باد سرگردان پاییزی تسلیم کرده اند و سوار بر ان میرقصند هر کدام لباسی متفاوت بر تن دارند تا شگفتی خزان زیبا روی را به رخ من و تو بکشند.فرزندم مانند لاله ای خفته بر تنه درختی تنومند خوابیده و لالایی باد خزان در گوشش میپیچد و میخواند بخواب بخواب که گر بیدار شوی مادرت را از دست میدهی.با نوازش ارام مادرانه خود و نفسهای گرمم صوت پاییزی را از گوشش بیرون میکنم .انگار پتوی خزان سنگینی رویای کودکانه او را بیشتر کرده است.بلند میشود و به سختی بر روی چهار پای خود می ایستد.با هم به سوی مرغزار بزرگ میرویم تا به گله ای بپیوندیم.مسافران پاییزی محل سکنای خود را ترک میکنند و وداع میگویند تا سال دیگر برگردند. انها به سوی سرزمینهای امید دیگر میروند.اما ناگهان صدایی بلند میان درختان میپیچد و خواب را بر جانوران جنگل کابوس میکند.اما برای من و فرزندم مهم نیست و مهم امیدیست که به سمتش میرویم .برگهای رقصنده خسته میشوند و بر روی زمین مینشینند تابر زمین جامه خزان بپوشانند و زیبایی زمین را کمتر از اسمان ندانیم.به دشت میرسیم.صدای سمهای گوزنان پر غظمت دشت را میلرزاند و غرورشان بر دشت گسترده میشود.از این سر به ان سر دشت میتازند و با دشمنان خود برای کسب قدرت میجنگند شاخ های همدیگر را میشکنند تا دوستان کودکیشان را بر پایینی خط غرور برسانند و صمیمیت بین انها معنایی جز هیچ ندارد.با شکستن شاخ یکدیگر عظمت دشمن خود را بر خود میگیرند.صدای بلند دشت را دردستان خود میگیرد. همه شاهان جنگل حتی گوزنان فرار میکنند و کسانی که به صمت صدا میروند برنمیگردند حتی دوستانم.انها بسوی دیگر جنگل میروند تا سرنوشتشان بر زندگیشان جاری باشد. به طرف صدا میروم کنجکاوم بدانم منبع صدا چیست.انگار بوته ها میرقصند ولی پشت انها چیزی حرکت میکند.به سمت ان قدم بر میدارم و ناگهان بوم

پای چپم مخاف رفتنم است انگار تصمیمش مخالفم است.دوباره ادامه میدهم دوباره صدا. این بار قلب نازکم میشکند.انگار چشمهایم بسته میشوند.بر زمین میخوابم و... بر میخیزم انگار سبکتر شده ام قدمهایم بیش از پرش هستند.حال میرسم  و اما چیزی دیگر میبینم همان ک انتظار دیدنش را نداشتم. دوستانم بر زمین خفته اند.